Ik kende Marlies al langer, maar zo’n vijf jaar geleden sprak ik wat diepgaander met haar omdat ze zich had aangemeld bij de fractie van de PvdA: ze was voorzitter geweest van het wijkplatform Velsen-Zuid en in die hoedanigheid was haar politieke belangstelling gegroeid. Ze wilde nu graag meedenken en meepraten over het besturen van Velsen en ze vermoedde dat ze zich dan bij de PvdA het best thuis zou voelen.
Ze vertelde er ook bij dat ze absoluut geen verstand had van politiek en dat ze daarom geen raadslid wilde worden: ze wilde vooral de fractie helpen en daar, werkende weg, leren hoe je je idealen kunt vertalen in concrete acties.
Mijn indruk toen van Marlies was die van een wat bescheiden vrouw, een vrouw die hulp wil bieden aan hen die de inrichting van hun leven even niet zelf kunnen regelen.
Dat laatste beeld is gebleven; dat beeld van die bescheiden vrouw kreeg in de loop van de jaren een steeds mooiere inkleuring! Marlies wilde niet graag op de voorgrond staan, maar ze was zeker niet verlegen of afwachtend. Ze vervulde met verve de rol van de luis-in-de-pels, die van het geweten van de fractie. Een rol waar ik , waar de hele fractie haar dankbaar voor is!
Als Marlies met een in haar ogen onrechtvaardige of onlogische situatie werd geconfronteerd, dan dook ze daar diep in. En ze was vasthoudend bij het zoeken naar een passende oplossing. Dat leverde, zowel tijdens onze werkbezoeken als tijdens de fractievergaderingen, regelmatig langdurige discussies op. En als we er niet uitkwamen, zat er steevast de volgende ochtend een berichtje van Marlies in mijn mailbox met een nadere onderbouwing van haar standpunt, een toelichting op haar ideeën. En dat ging dan meestal ook nog vergezeld van een link naar een achtergrondartikel uit de NRC!
In de afgelopen vijf jaar kregen Marlies en ik gaandeweg ook meer persoonlijke gesprekken. Dat begon met gesprekken over hoe bezorgd ze was over haar kinderen, Marijn en Jaap, én zeker ook hoe trots ze op ze was! Nog recent vertelde ze vol enthousiasme dat haar dochter Marijn in het 1e damesteam van Strawberries mocht spelen! En ook hoe blij Marijn was (maar Marlies zelf zeker ook!) met haar baantje bij De Wildeman. En ze heeft laatst nog uitbundig en enthousiast verteld over haar zoon Jaap die was uitgekozen voor een 3D-printerproject, waarbij hij samen met mbo- en hbo-studenten gedurende 3 dagen (én nachten!) een prototype mocht ontwikkelen voor onderzoek in het leidingennetwerk van PWN. Geweldig vond ze dat!
Ik heb in die persoonlijke gesprekken ook de Marlies leren kennen die zo gedreven was en zo bezig was met de wereld om haar heen, dat ze soms vergat voor zichzelf te zorgen. Dat zag ze zelf ook . Het bijzondere daarbij is wel dat ze eigenlijk nooit vergat om voor òns te zorgen: op extra bijeenkomsten van onze fractie bracht Marlies vaak een flesje wijn of een pan soep mee.
Mooi van Marlies vind ik ook dat ze kon luisteren en dat ze nadacht over argumenten of bedenkingen van anderen. Ze kon er ook mee omgaan als ze lastige vragen kreeg. Of als ze, al dan niet omfloerst, de mededeling kreeg dat ze inderdaad een wezenlijk maatschappelijk probleem had aangekaart, maar dat het niet in de macht van de gemeenteraad ligt om daar iets aan te veranderen. Soms was een onderwerp daarmee bij ons van tafel; soms ook bracht ze het op een later moment in een andere context of met andere argumenten opnieuw ter sprake. Maar altijd met respect voor ieder mening!
Een punt dat haar erg bezig hield maar dat ze niet heeft kunnen afronden, was het taalonderwijs aan leerlingen die vooral sterk zijn in technische vakken. Sommigen van hen kunnen niet of maar heel moeizaam een diploma halen omdat de verplichte taallessen nou eenmaal niet lukken! Marlies wilde graag iets doen aan die verplichting!
Ik hoop dat dat stukje erfenis goed landt en alsnog wordt opgepakt.
Marlies heeft ook aangegeven dat ze als steun-fractielid veel leerde op het terrein van politiek bedrijven. En zoals laatst nog bleek, met succes: ze was er erg trots op dat in de laatste raadsvergadering een mede door haar voorbereide motie over het niet verhogen van BTW op gezond voedsel werd aangenomen!
Ze voelde zich inmiddels politiek zo zeker, dat ze nu wel hoopte op een plaats in de gemeenteraad. Die wens van haar kan niet meer in vervulling gaan.
Marlies wist wat ze wilde en ze was ervan overtuigd dat wat ze vandaag niet kon bereiken, dat dat haar morgen wel zou lukken. Dat optimisme, die levenshouding zie ik als een opdracht aan mij, aan de PvdA, ja eigenlijk aan iedereen die bezig is met de nagedachtenis van Marlies:
Blijf positief, ook als het vandaag niet gaat zoals je wilt of hoopt. Morgen, en anders overmorgen, komt toch echt de dag dat het wel lukt!
Dank je wel, Marlies!
Karel Ockeloen
